Opowiadanie małej grozy...

... a ona go zrozumiała to było dziwne to że on "śpiewa" coś o dzieciach żywej planet, była przerzyna i zafascynowana, a gdy umilkł skowyt....

... wataha kilkunastu wilków, które dotąd były zwrócone w stronę skały, nagle wszystkie jak jeden mąż odwróciły się i spojrzały na dziewczynkę. Wówczas ogromny wilk zeskoczył ze skały i dumnym krokiem ruszył w jej stronę by po chwili...

...przemówić do niej tymi słowami...

... * Witaj córko, nastał czas byś w końcu poznała historię swego istnienia...* Spojrzał na dziewczynę, która nagle poczuła, że...

, że zimny pot spływa jej po karku, a nogi odmawiają posłuszeństwa. Usiadła wiec, a jej myśli biegły szybko. Córko? On tak powiedział, co sie działo, o co w tym chodziło. Ale on mówił dalej...

... * oto Twa matka * wilk wskazał pyskiem szarą, starą wilczycę leżącą w dali pod drzewem. Wyglądała jakby...

miała za chwile zdechnąć, to było biedne zwie..., nie, coś w niej było ,w tych gasnących oczach co mówiło że nie jest to zwykła stara wilczyca... Ale wilk mówił dalej....

... * podjedź do niej... ulżyj w jej cierpieniach... * wilk usunął się z jej drogi, pozostałe również zrobiły jej przejście...

Ale ona go już nie słuchała szła jak zahipnotyzowana do starego zwierzęcia, jej ciało jakby działało samo nie bała się ich bo cóż jej mogą zrobić zabić, nie bała się śmierci, już nie. Uklękła zaczęła iść na czworakach coś się z nią działa dziwnego coś co sprawiało że...

... czuła się jakby należała do nich, do tej starej wilczycy i jej współbraci i sióstr, a oni do niej. Kroczyła po miękkim poszyciu bez strachu dalej, jednak ogarnęła ją żałość, kiedy stara wilczyca uniosła łeb i spojrzała w jej oczy. Jednak wzrok był już prawie martwy, niewidzący. *Dziecko...* wychrypiała i łeb jej opadł bezsilnie...

I w tym momencie poczuła jakby odważniejsza, jakby znała to stado od dawna, jakby zawsze była wilkiem, wiedziała co musi robić mogła by wyruszyć z nimi i wiedzieć jak polować jak ... Tak jakby wilczyca weszła w nią czuła to, że duch zwierzęcia jest w niej ale to przecież nie możliwe... Jedno pytanie cisnęło się jej do głowy... "JAK?" Za szczygła uszami i pomachała ogonem lekko... i to było...

... takie naturalne dla niej. Nie dziwiła się już temu, czuła że tak musi być, że wszystko jest jej znane. Poczuła ogromny przypływ wiedzy i nagle otoczenie rozmyło się. Zalała je atramentowa czerń, a z mroku wyłoniła się...

, postać której nie umiała rozpoznać, nie wiedziała jakiej jest płci i co od niej chce ale gdy przyjrzała się bardziej...

... ujrzała, że ta wysoka postać to jej matka! Nie ta, o której mówił wilk, lecz ta która opiekowała się nią całe życie. Dziewczynka skuliła się w sobie, bo obraz matki był spaczony. Poniżej tułowia wyrastały pajęcze kończyny. Czarne, chitynowe odnóża obrośnięte sztywnym włosiem zdawały się pochłaniać mrok w około. Nagle trochę jakby pojaśniało. Zobaczyła, że twarz pajęczycy była inna niż ją pamięta. Zniknęły zmarszczki, które orały jej twarz i zdawała się bardziej gibka i wysportowana. Dziewczynka rozejrzała się. Stały teraz pośrodku polany, gdzie przed chwilą zmarła wilczyca. Pod tym samym drzewem dreptała nerwowo jej matka. Gdy nagle z cieni pośród drzew, skradającym się krokiem, wyszedł wilk. Niósł w pysku jakieś małe, kwilące zawiniątko. Czujny i wyraźnie poddenerwowany podszedł do pajęczycy. Jej twarz rozjaśnił chytry uśmiech i rzekła....

- Coś za coś tak... - Wyciągnęła się by wziąć zawiniątko, jednak nie dane jej było go odebrać na polane wpadło coś wielkiego o czarnej jak smoła sierści, przekrwionymi ślepiami całe w bliznach, a ryk wydarł się z jego gardzieli. - Nie pozwolę by....